دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد
به زیـر آن درختـی رو که او گـلهای تــر دارد
درین بازار عطاران مرو هر سو چو بیکاران
به دکان کسی بنشین که در دکان شکر دارد
ترازو گر نداری پس تو را زو ره زند هر کس
یکــی قلبــی بیاراید تـو پنـداری کـه زر دارد
تو را بر در نشاند او به طراری که می آید
تو منشین منتظر بر در ٬ که آن خانه دو در دارد
به هر دیگی که می جوشد میاور کاسه و منشین
که هر دیگی که می جوشد درون چیزی دگر دارد
نه هر کلکی شکر دارد ٬ نه هر زیری زبر دارد
نه هر چشمی نظر دارد ٬ نه هر بحری گهر دارد
بنال ای بلبل دستان ازیرا نالۀ مستان
میـان صخــره و خــارا اثـــر دارد ٬ اثـــر دارد
بنه سر گر نمی گنجی ٬ که اندر چشمۀ سوزن
اگر رشته نمی گنجد ٬ از آن باشد که سر دارد
چراغ است این دل بیدار ٬ به زیر دامنش می دار
از این باد و هوا بگذر ٬ هوایش شور و شر دارد
چو تو از باد بگذشتی مقیم چشمه ای گشتی
حریف همدمی گشتی که آبی بر جـگر دارد
چو آبت بر جگر باشد ٬ درخت سبز را مانی
که میـوۀ نــو دهـد دایم درون دل سفـر دارد
(مولانا)