خطیبی کریه الصوت خود را خوش آواز پنداشتی و فریاد بیهده برداشتی گفتی نعیب غرابالبین در پرده الحان اوست یا آیت اِنَّ انکر الاصوات لصوت الحمیر در شأن او.
مردم قریه بعلت جاهی که داشت بلیتش می کشیدند و اذیتش را مصلحت نمی دیدند تا یکی از خطبای آن اقلیم که با او عداوتی نهانی داشت باری به پرسش آمده بودش. گفت: تو را خوابی دیده ام، خیر باد. گفتا چه دیدی؟ گفت: چنان دیدم که تو را آواز خوش بودی و مردمان از انفاس تو در راحت.
خطیب اندرین لختی بیندیشید و گفت: این مبارک خواب است که دیدی مرا بر عیب خود واقف گردانیدی، معلوم شد که آواز ناخوش دارم و خلق از بلند خواندن من در رنج، توبه کردم کزین پس خطبه نگویم مگر به آهستگی.
| از صحبت دوستی به رنجم | کاخلاق بدم حسن نماید |
| کو دشمن شوخ چشم ناپاک | تا عیب مرا به من نماید |
(گلستان-باب چهارم)
سلام
حکایت آموزنده ای بود..ممنون
همینه که میگن دشمن دانا بهتر از دوست نادان است!
ــــــــــــــــــ
اینم اضافه کنم که مومن آینه ی مومن است یعنی عیبهای همدیگر را باید به هم بنمایانند!
ممنون مال خودت قشنگ تره
بیا بریم دشت کدوم دشت...
شعرش خیلی بهم چسبید.
انتقادپذیری واقعاْ هنریه که هر کسی نداره
سلام!
با تشکر از نظرات عزیزان!
به نظر من چند دلیل میتونه وجود داشته باشه که همچین اتفاقی بیافته:
۱-به قول امین جان طرف سابقه انتقاد نا پذیری و سرسختی بیجا داشته باشه.
2-اطرافیان ما واقعا دوست ما نباشند و در پی سود بردن هستند و میترسند که به هر نحوی رابطه قطع بشه و اونا به چیزی نرسند
2-2-منفعت اونها در عیب ماست
3-بقول بنت الهدی عزیز: دوست یا بعبارتی دوستدار ما ادم دانایی نیست
4-دوست ما از خود ما عاقلتر نیست
نکته:اگر دیدید که هیچ کس عیبی مطرح نمیکنه به یه جای کار شک کنید
نکته2: اگر دیدید که همه با شما دوست هستند و صدای دشمنی نمیاد دو معنا داره:
1-بوی خیانت میاد
2-شما دارید مثل یک منافق عمل میکنید
یا علی