به روزگار سلیمان پیغمبر، روزی مردی در بازار، مرگ را دید که در او به تندی نظر میکند، وحشت زده به بارگاه سلیمان پناه برد و از او خواست تا باد را بفرماید که او را برداشته در دورترین نقطه خاک بر زمین بگذارد تا از مرگ در امان بماند.
سلیمان که او را بدان گونه هراسان یافت باد را فرمود چنان کند که دلخواه اوست. و باد او را برداشته برد و در سرزمین هند بر زمین نهاد. و همان دم، مرگ که به انتظار او ایستاده بود پیش آمد و گفت: «ای مَرد، مُردن را آماده باش!»
مرد که اکنون هراسش به حیرت مبدل شده بود پرسید: «چه شد که دیروز، هنگامی که مرا دیدی و آن گونه تند در من نظر کردی جان مرا نگرفتی؟»
مرگ گفت: «ساعت مرگ تو امروز بود و من میدانستم که به فرمان حق میباید جان تو را در این لحظه در این نقطه بستانم. اما دیروز که تو را دیدم حیرت کردم که تو در آنجایی، و ندانستم چگونه میباید روز دیگر تو را در این سوی جهان بیابم و بی جان کنم! آن گاه که نگاه در تو کردم از سر حیرت بود!»
زاد مردی چاشتگاهی در رسید در ســـرا عدلِ سلیمان در دوید
رویش از غم زرد و هر دو لب کبود پس سلیمان گفت: «ای خواجه! چه بود؟»
گفت:«عزرائیل در من این چنین یک نظر انداخت پر از خشم و کین.»
گفت:«هین، اکنون چه میخواهی؟ بخواه!» گفت: «فرما باد را، ای جان پناه!
تا مرا زین جا به هندِستان بَرد بو که بنده کان طرف شد جان برد!»
پس سلیمان کرد بر باد این برات برد باد او را به سوی سومنات
روز دیگر، وقتِ دیوان و لقا پس سلیمان کفت عزرائیل را
که:«آن مسلمان را به خشم از بهر آن بنگریدی تا شد آواره ز خان
گفتش:«ای شاه جهان بی مثال! فهم کژ کرد و نمود را را خیال
گفت:«من از خشم کی کردم نظر؟ از تعجب دیدمش در رهگذر
که مرا فرمود حق کامروز، هان جان او را تو به هِندِستان ستان!
دیدمش اینجا و بس حیران شدم در تفکٌر رفته، درو اندر شدم!
چون به امرِ حق به هِندستان شدم دیدمش آنجا و جانش بستُدَم!»